Lać zaczęło tuż po północy, przez całą noc tłukło deszczem w tropik i nie było łatwo spać. Rano okazało się, że wybór placu nr 13 był trafny, bo jako jeden z niewielu nie był pokryty po kostki wodą.
A deszcz zaczął padać jeszcze intensywniej. Bardzo trudno było się zmobilizować, żeby w ogóle wyściubić nos z namiotu, a co dopiero ruszać w drogę. Zwłaszcza, że zwijanie namiotu w deszczu nie jest niczym przyjemnym. Ale Santiago czeka, więc żegnam się z tym miejscem. Pierwszy odcinek z Monterroso szosą LU-221, a potem do O Coto wąską asfaltową drogą LUP-4001, która pięła się w górę i opadała w dół, cały czas w gęstych chmurach.
Kiedy już wjechałem na N-547 nie było na mnie ani jednej suchej nitki, woda lała się z nieba, spod kół moich i mijających mnie ciężarówek. Na podjazdach udawało mi się trochę zagrzać, ale zjazdy mocno wychładzały.
Deszcz ustąpił około 14-tej, wskoczyłem w suche ciuchy i przed siedemnastą byłem już w miejscu noclegu na przedmieściach Santiago de Compostela. Prysznic, namiot porozwieszany na meblach i w łazience, żeby wysechł, i w miasto.
Pierwszy wieczorny kontakt z Santiago bardzo udany. Śliczne, wąskie uliczki, mnóstwo kapliczek i kościołów, imponująca katedra. Wszędzie pełno pielgrzymów i turystów, porozsiadanych przy obecnych na każdym kroku stolikach w knajpkach. A jedzenie: palce lizać!
Spacerowałem do późnego wieczora, aż odezwała się trójka z Katowic, która dzień wcześniej dojechała do Santiago. Była więc okazja do sympatycznego spotkania przy winie. Pieszo do pensjonatu dotarłem tuż przed północą.